บทที่ 34 คืนดี
วันถัดมาหลังจากซ่งหนานชวนและเผยอิงคืนดีกันนั้น บทที่ 5 ของซีรีย์เว่ยป๋อก็ถูกโพส
“เผยอิงกับซ่งหนานชวนอาจจะคืนดีกันแล้วก็เป็นได้! ซีอีโอซ่งช่วยคนงามขึ้นมาจากสระน้ำ เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งแฟนหนุ่มสุดเท่!”
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าปาปารัสซี่พวกนี้เข้าไปในงานเลี้ยงของยูนิเวิร์สได้ยังไง แต่มีกระทั่งรูปประกอบเรื่องด้วย – ซ่งหนานชวนกระโดดลงสระไปช่วยเผยอิง รูปเขาถอดเสื้อสูทไปคลุมตัวเผยอิง และก็อุ้มเธอออกไป
ชาวเน็ตที่ติดตามเรื่องนี้อยู่นั้นระเบิดตูมตามทันที
“ว้าย สาวงามตกน้ำแบบนี้! พนัน 50 เซ็นต์เลยว่าซ่งหนานชวนห้ามตัวเองไม่ได้แน่นอน!* (บ้องแบ้ว)
“ซีอีโอซ่งน่ะขี้หวงสิ้นดี! คลุมไว้ดีจนพวกเราไม่เห็นอะไรสักอย่างแน่ะ (แคะขี้มูก)”
“ท่าเจ้าหญิง!!! สุดยอดเลย พลังแฟนหนุ่มของซ่งหนานชวนน่ะพุ่งทะลุปรอทแล้ว!”
“จากการประเมินทางสายตาแล้ว ทั้งสูทกับนาฬิกาซ่งหนานชวนน่ะแพงระเบิด แล้วเขาก็กระโดดลงน้ำไปแบบนั้นเลย (ยิ้ม) ผมล่ะนับถือคุณจริงๆ ผู้ชายเต็มร้อย (ยิ้ม)”
“พวกเขาคืนดีกันอีกแล้ว (บาย) การทะเลาะกันนี่ไม่ใช่สาเหตุที่ทำให้เลิกกันแต่เป็นแค่การแสดงความรักเท่านั้นสินะ (บาย)”
“บอกตรงๆเลยว่า คนงามแบบนี้เป็นการขัดขืนธรรมชาติจริงๆ จากฝูงชนแทะเมล็ดแตง”
“เหมือนว่าการชื่นชมคนงามของซีอีโอซ่งน่ะจะเป็นเรื่องปกตินะ (หัวเราะจนน้ำตาไหล)”
ส่วนเว่ยป๋อของเผยอิงนั้นเต็มไปด้วยคำปลอบโยนของเหล่าแฟนคลับ แต่เธอยุ่งกับการถ่ายหนังมากเกินกว่าที่จะตอบ หลังจากเลิกกองค่ำวันนั้น ซ่งหนานชวนก็มุ่งตรงไปรับเธอ พอพวกเขาคืนดีกัน เขาก็คะยั้นคะยออย่างจริงจังให้เธอย้ายกลับไปอยู่บ้านเขา
เผยอิงปล่อยให้ผู้ช่วยตัวเองกลับบ้านก่อนขึ้นรถซ่งหนานชวน คนขับนั้นมุ่งหน้าไปที่อพาร์ตเมนท์ของเผยอิงก่อนเพื่อไปย้ายของ ซ่งหนานชวนชูกล่องอาหารหรูหราขึ้นมาตรงหน้าเธอ “อยากทานไหม”
“แน่นอน!” เผยอิงรับกล่องอาหารมาจากมือเขาอย่างเริงร่า เปิดกล่องออกมาเจออาหารที่มักจะทำที่บ้านบ่อยๆ “ดูแวบเดียวก็รู้ว่ามาจากร้านน่ะ อาหารทำกินที่บ้านไหนจะหรูขนาดนี้เนี่ย”
เธอหยิบตะเกียบ คีบเนื้อชิ้นหนึ่งเข้าปาก ซ่งหนานชวนมองเธอกินอย่างมีความสุข เขาหัวเราะก่อนถาม “พวกเขาไม่ให้เธอกินข้าวเลยเหรอไง ฉันจำได้ว่าอาหารของยูนิเวิร์สก็อร่อยดีออก”
เผยอิงตอบ “พวกเราได้อาหารวันละสองกล่องเอง ไม่เห็นจะอิ่มเลยสักนิด”
“กินดึกขนาดนี้ เธอไม่กลัวน้ำหนักขึ้นเหรอไง ว่าแต่ถ่ายละครเรื่องนี้ เธอไม่ได้กินแต่เนื้อหรอกเหรอ”
เผยอิงสำลัก “ฉันไม่กลัวหรอกค่ะ งานเยอะขนาดนี้ แล้วก็ปกติแล้วน้ำหนักฉันไม่ขึ้นง่ายๆ ด้วย” เธอเหลือบมองซ่งหนานชวน “คุณพูดแบบนี้ เป็นห่วงว่าฉันจะอ้วนขึ้นเหรอคะ”
“ไม่สักนิด ใครจะไปรู้ น้ำหนักเพิ่มอีกนิดอาจจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นภายใต้มือฉันก็ได้”
ริมฝีปากเผยอิงกระตุก ถ้าไม่ใช่เพราะเธอเสียดายอาหาร เธอคงเอาอาหารในมือละเลงหน้าเขาไปแล้วนะเนี่ย
พอเธอกินจนหมด รถก็มาถึงหน้าอพาร์ตเมนท์ของเธอ ซ่งหนานชวนตามเธอขึ้นไปช่วยเธอเก็บข้าวของ พลางเอ่ย “น่าจะให้เฉินเซิงปล่อยห้องเธอไปนะ”
“ไม่ดีกว่า” เผยอิงคุดคู้อยู่บนพื้น รูดซิบกระเป๋าเดินทาง ก่อนยืนขึ้นมองคิ้วซ่งหนานชวนกระตุก เขามองเธอถาม “ทำไมล่ะ เธอก็จ่ายค่าเช่าอยู่นี่น่า ไม่ใช่เหรอไง”
“อืมม์ แต่ฉันสบายใจกว่าถ้ามีห้องอยู่นี่ ไม่งั้นถ้าพวกเราทะเลาะกันอีกฉันจะไปอยู่ที่ไหนได้ล่ะ”
“….” ซ่งหนานชวนห่อปากเอ่ย “พวกเราจะไม่ทะเลาะกันอีก”
เผยอิงตอบแบบไม่เชื่อ “มีคู่ไหนไม่ทะเลาะกันบ้างล่ะ” เธอเลิกคิ้ว “ตอนนี้คุณอาจจะทำตัวติดฉันอยู่ แต่อีกไม่กี่นาทีถัดมาพวกเราอาจจะทะเลาะกันก็ได้ ฉันต้องเหลือทางถอยให้ตัวเองไว้บ้างสิคะ”
ซ่งหนานชวน “….”
เขาเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อยเอ่ย “เวลาเธออยู่กับฉัน เธอรู้สึกไม่มั่นคงขนาดนั้นเชียวเหรอ” แน่นอนอยู่แล้วว่าหลังจากที่พวกเขาทะเลาะกันไปครั้งหนึ่ง ระดับความเชื่อมั่นในตัวเขาต้องตกลงฮวบฮาบแน่ๆ!
เผยอิงคว้ากระเป๋าเดินทางขึ้นมา มองเขาเอ่ย “ผู้ชายแบบคุณน่ะเป็นคนที่ทำให้ผู้หญิงรู้สึกว่ามีความมั่นคง แต่สำหรับผู้หญิงแล้ว ความมั่นคงนั้นไม่ควรจะขึ้นกับผู้ชายอย่างเดียว สำหรับฉันแล้ว จะรู้สึกแบบนั้นได้ต้องมีเงิน เงินของตัวเองด้วย”
ซ่งหนานชวนเงียบไปอีกพักหนึ่ง ก่อนพูดกับเผยอิง “การที่เธอต้องเสียทั้งค่าเช่าและค่าอะไรไปกับห้องที่ไม่มีคนอยู่แบบนี้ที่มันไม่มีประสิทธิ์ภาพทางการเงินเลย ฉันจะซื้อบ้านให้ ใส่ชื่อเธอด้วย แล้วเธอก็จะมีทรัพย์สินเป็นของตัวเอง”
“…นั่นมันไม่ใช่ประเด็นสักหน่อย ฉันบอกอยู่นี่ไงว่าเงินที่ฉันหาเอง! พอฉันหาเงินได้พอแล้ว ฉันจะซื้อบ้านของตัวเอง ไม่ต้องให้คุณมาซื้อให้หรอก ฮึ!”
ซ่งหนานชวนยิ้มให้เธอ “เธอจะอยากได้หรือเปล่าก็เป็นเรื่องของเธอ การที่ฉันจะซื้อหรือเปล่าก็เป็นเรื่องของฉัน ฉันอยากซื้อบ้านให้เธอ”
เผยอิง “….”
เธอรู้สึกว่าบนแก้มของซ่งหนานชวนนั้นมีคำสองคำเขียนแปะอยู่ ข้างซ้าย: รวย ข้างขวา: รั้น
เผยอิงตัดสินใจหยุดเถียงกับเขา ก่อนทั้งคู่จะช่วยกันลากข้าวของออกมา คนขับมาช่วยขนเข้าไปในรถ และพวกเขาก็มุ่งตรงไปที่วิลล่าของซ่งหนานชวน
พอพวกเขาออกจากรถ ก่อนถึงตัวบ้านนั้นเอง เหล่าแมวจรของเผยอิงก็วิ่งออกมา ร้องเหมียวๆ วนรอบตัวเธอ เผยอิงย่อตัวลงลูบหัวพวกมัน “เจ้าเฮย เจ้าฮวา ตอนที่ฉันไม่อยู่ เขาดูแลพวกเธอดีไหม”
“เมี้ยว~” เจ้าเฮยเงยหน้ามองเธอ
ซ่งหนานชวนยืนอยู่ด้านหลัง ถลึงตามองพวกแมวข้างเท้าเธอ “ฉันดูแลพวกมันดีพอๆ กับบรรพบุรุษฉันเลย!”
เผยอิงหัวเราะ ลุกขึ้น มุ่งหน้าเข้าบ้านพร้อมกับเหล่าเหมียวๆ ที่ตามเธอไปด้วย
“วันนี้คุณให้อาหารพวกมันหรือยังคะ” เผยอิงถามขณะที่เธอขนข้าวของเข้ามาในห้องนั่งเล่น ซ่งหนานชวนเอ่ย “ฉันเตรียมอาหารแมวกับน้ำสะอาดไว้ให้พวกมันก่อนออกไปตอนเช้านะ” ขณะที่เขาพูดก็เหลือบมองจานข้าวที่ว่างเปล่า “พวกมันกินเสียสะอาดเอี่ยมเลย”
“พวกเธอหิวหรือเปล่า” เผยอิงมองลงไป เหล่าแมวเหมียวก็ร้องออกมา
เธอให้อาหารพวกมันเพิ่ม พอเธอย่อตัวลงเพื่อดูพวกมันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอหันไปทางซ่งหนานชวนก่อนถาม “อ้อ แล้วคุณรู้จักชายใส่สูทสองคนไหม”
“สูทอะไรเหรอ” ซ่งหนานชวนไม่มีปฏิกิริยาอะไรมากนัก เผยอิงพยักหน้าเอ่ย “ตอนที่ฉันย้ายบ้าน จู่ๆก็มีผู้ชายใส่สูทสองคนโผล่มาช่วย แล้วตอนที่ฉันโดนแฟนๆ ล้อมที่งานแจกลายเซ็น พวกเขาก็โผล่มาช่วยฉันไว้อีก”
พอเธออธิบายซ่งหนานชวนก็เข้าใจว่าเธอหมายถึงใคร พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดที่เขาจ้างไว้ดูแลเธอ ไม่ใช่อะไรที่เขาพยายามจะปกปิด เขาเลยพูดเรียบๆ “พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดที่ฉันให้เซียวจางหามาให้น่ะ”
“บอดี้การ์ดเหรอคะ”
“อืมม์ ก็เธอเคยมีโรคจิตตามตื้อนี่น่า ฉันกลัวว่าจะมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก เลยให้พวกเขาคอยตามดูแลเธอน่ะ”
“อ้อ พวกเขาเป็นคนของคุณนี่เอง” เผยอิงคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนเอ่ย “แต่ทุกอย่างก็ปกติดีแล้ว คุณก็ปล่อยพวกเขาไปเถอะค่ะ”
“เก็บพวกเขาไว้เถอะ พวกเขาจะไม่รบกวนอะไรเธอ ถ้ามีอะไรที่ต้องใช้แรงก็ให้พวกเขาจัดการให้”
“…คุณก็พูดได้ แต่ค่าจ้างบอดี้การ์ดไม่ใช่ถูกๆ สักหน่อย”
ซ่งหนานชวนส่งยิ้มมาให้อีกครั้ง เหมือนกับที่เคย “ฉันชอบใช้เงินเพื่อเธอ”
อืมม์ งั้นก็ได้
คืนนั้นหลังจากเผยอิงอาบน้ำ ก็เริ่มอ่านสคริป ซ่งหนานชวนก็มาตื๊อเธอเรื่องนั้นไม่หยุด เผยอิงผลักเขาออกก่อนส่งสายตาดุๆปราม “ฉันต้องท่องบทนะคะ ไปนอนเถอะค่ะ”
บอสซ่งนั้นไม่มีความสุขเสียเลย “ทำไมล่ะ สคริปละครหน้าตาดีกว่าฉันเหรอไง”
เผยอิง “….”
เขาพูดได้ดี จนเธอแย้งไม่ออก
พอเห็นเธอเหม่อ ซ่งหนานชวนก็กระโจนเข้าใส่เธอ ล้วงเข้าไปในคอเสื้อ เผยอิงก้มหัวหลบจูบของเขา ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงรังเกียจและหงุดหงิด “เมื่อวานพวกเราก็ทำไปแล้ว ปล่อยฉันนะ”
หลังจากที่เธอขยับหัวหลบ ซ่งหนานชวนก็จูบไหปลาร้าเธอ ถามโดยไม่ปล่อยมือ “ใครบอกว่าถ้าเมื่อวานพวกเราทำแล้ว สองสามวันนี้พวกเราจะทำอีกไม่ได้ล่ะ”
“ฉันนี่แหละ! อาทิตย์ละสองครั้ง! แค่นี้พอ!”
ซ่งหนานชวนห่อปาก “สองครั้งเหรอ ไม่น้อยไปหน่อยเหรอไง”
“ไม่ค่ะ ไม่น้อยสักนิด เป็นอัตราปกติด้วยซ้ำ”
ซ่งหนานชวนมองเธอ “งั้นวันละครั้งเป็นไง”
เผยอิง “….”
เธอดันซ่งหนานชวนออกไป คว้าสคริปขึ้นมา “ฉันต้องท่องบท หยุดรบกวนฉันได้แล้ว”
ซ่งหนานชวนเห็นว่าเธอตั้งใจจะอ่านบทจริงๆ ก็เลยเข้านอนด้วยอารมณ์กราดเกรี้ยว เขาถึงขนาดนอนหันหลังให้เธอ เผยอิงทวนบทอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนปิดไฟเข้านอน
ทันทีที่เธอเอนหลังลง ก็รู้สึกถึงซ่งหนานชวนที่ขยับเข้ามาใกล้ ดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด
เผยอิงหัวเราะ มองไปทางเขาท่ามกลางความมืดมน “คุณยังไม่นอนเหรอคะ”
ซ่งหนานชวนพยักหน้าสองที ตอบอย่างเนือยๆ “ฉันนอนไม่หลับถ้าไม่มีเธออยู่ในอ้อมกอดน่ะ”
“อ้อ เหรอคะ งั้นการนอนหลับของคุณตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมานี่คืออะไร”
“ฉันรู้สึกว่าฉันใช้ชีวิตตลอดยี่สิบเจ็ดปีมาอย่างสูญเปล่าน่ะสิ” เขาเอ่ยขณะที่มือก็เลื่อนขึ้นไปตามขาเผยอิง “แน่ใจเหรอว่าไม่อยากทำสักรอบน่ะ”
“…ฉันจะนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
ซ่งหนานชวนเห็นเธอหลับตา ไม่สนใจเขา เลยดึงมือกลับแบบเก้อๆ “ก็ได้ งั้นดอกเบี้ยวันนี้ทบต้นไว้พรุ่งนี้ละกัน”
เผยอิง “….”
เฮ้อ เขาไม่ยอมเสียเปรียบสักนิดเลยจริงๆ
การถ่ายละครเป็นไปตามกำหนดการอย่างเรียบร้อย เฉินเซิงแวะมาที่กองถ่ายครั้งหนึ่ง และบอกเผยอิงว่า พิธีกรที่งานแจกลายเซ็น เป็นเพื่อนของเซี่ยหาน
เขาไม่รู้แน่ชัดว่าการที่เธอขอให้เผยอิงนั้นร้องเพลงนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเซี่ยหานหรือเปล่า แต่คำชี้แจ้งอย่างเป็นทางการของเธอนั้นคือ เธอถูกบรรยากาศนำไปจนขอให้เผยอิงร้องเพลง
“เธอยังจำข่าวระหว่างเซี่ยหานกับซ่งหนานชวนได้ไหม” เฉินเซิงถาม “เห็นว่า เซี่ยหานมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนักข่าวที่เขียนบทความนั้นน่ะ การมีอะไรแบบนั้นเธอเองก็คงรู้สึกแย่ไม่ใช่น้อย”
“แบบนี้นี่เอง” เผยอิงคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนเอ่ยกับเฉินเซิง “งั้นก็ปล่อยเธอให้ทำอะไรที่เธอต้องการไปก่อน พวกเราไม่มีหลักฐานว่าเธอพูดอะไรกับพีธีกรคนนั้น และมันก็ไม่ได้ส่งผลเสียอะไรกับฉันด้วย”
“เธอก็พูดไป แต่ใครจะรู้ว่าเซี่ยหานจะทำอะไรเธออีก ระวังตัวไว้หน่อยเถอะ”
“อืมม์ ฉันจะระวังค่ะ”
“งั้นก็ดี ฉันไม่รบกวนเวลาพักผ่อนเธอแล้ว ทำงานให้ดีล่ะ” แล้วเฉินเซิงก็จากไป
เผยอิงถือโอกาสเปิดเว่ยป๋อ และก็พบว่าจำนวนแฟนคลับของเธอนั้นทะลุล้านคนแล้ว ทุกคนนั้นเรียกร้องรางวัล
เผยอิงตื่นเต้นเรื่องนี้มาก เธออ่านความคิดเห็น และความคิดเห็นที่มีไลค์มากที่สุดคืออันที่เรียกร้องภาพ “ผลไม้” หรือภาพเปลือยนั่นเอง
….เอ๋ อยากได้รูปเปลือยงั้นเหรอ งั้นก็จัดไป!
พอเธอถึงบ้าน เธอก็งัดอัลบั้มรูปออกมา จนเจอรูปเธอตอนอายุไม่กี่เดือน แชะรูปก่อนโพสลงเว่ยป๋อ
และก็รอดูปฏิกิริยาตอบรับต่อ
“…ผมให้คะแนนรูปนี้ลบลบ (หัวเราะจนร้องไห้”
“แม้แต่ตอนเด็กๆ ขาเธอก็ย๊าวยาว”
“ฉันมีเป็ดสีเหลืองตัวเดียวกับที่ลอยอยู่ในอ่างน้ำเลย (หมาน้อย)
“รูปนี้ไม่นับ! (ชิชะ) (ชิชะ) (ชิชะ)”
“ฉันไม่เห็นอะไรเลย (*/w＼*)”
หลังจากซ่งหนานชวนออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นเผยอิงหัวเราะคิกคักอยู่กับโทรศัพท์ เขาสงสัยเลยเดินมาดู “เธอดูอะไรอยู่ถึงมีความสุขขนาดนี้”
เผยอิงหันมามองเขา “อ้อ วันนี้จำนวนแฟนคลับฉันทะลุล้านแล้ว ดังนั้นทุกคนเลยขอรางวัล”
ซ่งหนานชวนเหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์เห็นรูปเปลือยของเธอ “นี่เธอตอนเด็กๆ เหรอ น่ารักดี”
สายตาเขาเลื่อนไปที่อัลบั้มรูปข้างตัวเผยอิง เขาหยิบขึ้นมาพลิกดู “ทำไมรูปคุณตอนเด็กๆ น้อยจัง”
“อ๋อ… พ่อแม่ฉันไม่ชอบถ่ายรูปฉันนะ แต่น้องชายฉันมีรูปเยอะแยะเลยนะ” ตอนเธอเด็กๆ อะไรๆ ก็ไม่สะดวกสบายแบบตอนนี้ที่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาก็แชะรูปได้แล้ว ตอนนั้นคุณต้องเอาฟิล์มไปล้างและอัดรูป
พอได้ยินซ่งหนานชวนก็หน้าบึ้งตึง “ทำไมยังมีพ่อแม่ที่ไม่ชอบลูกสาวอยู่อีกนะ ตอนแม่ฉันรู้ว่าฉันเป็นลูกชายนี่เธอหัวเสียสุดๆ”
เผยอิงอดหัวเราะไม่ได้ เธอจำได้ว่าเขาเคยบอกเธอเรื่องนี้แล้วว่าแม่เขาอยากได้ลูกสาวมาก แต่กลับคลอดลูกชายออกมาสามคน ต้องน่าหงุดหงิดมากแน่ๆ ฮาฮาฮา
ซ่งหนานชวนดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดพูดเบาๆ “ตอนที่พวกเรามีลูกด้วยกัน ไม่ว่าเพศไหนฉันก็ชอบทั้งนั้น”
เผยอิงหน้าแดง “ใครอยากมีลูกกับคุณกัน”
“เธอนั่นแหละ”
เผยอิง “….”
เขาเอาอีกแล้ว
ซ่งหนานชวนวางอัลบั้มลง ดึงเผยอิงมาบนขา “ตอนนี้ทำไมพวกเราไม่ทำกันสักคนล่ะ”
“…คุณซ่งคะ พวกเรายังไม่ได้แต่งงานกันด้วยซ้ำ”
ซ่งหนานชวนกระพริบตา “เธอกำลังเสนออะไรอยู่หรือเปล่า”
เผยอิงห่อปาก หยิบอัลบั้มที่เขาวางขึ้นมา ยัดใส่มือเขาเอ่ย “ทำไมไม่ดูต่อล่ะ”
ซ่งหนานชวนโอบเอวเธอ กักขังเธอไว้ในอ้อมกอด ก่อนเริ่มพลิกอัลบั้ม “อืมม์… นี่น้องชายเธอเหรอ”
“อืมม์” เผยอิงก้มลงมองรูปก่อนตอบ
“น้องชายเธอไม่น่ารักเท่าเธอสักนิด”
เผยอิงหัวเราะ “แม้แต่ตอนเด็กๆ เด็กผู้หญิงก็ชอบน้องชายฉันมากเลย”
“ผู้หญิงพวกนั้นสายตาแย่จริงๆ” ซ่งหนานชวนส่ายศีรษะขณะพูดต่อ “พวกเราต้องสอนลูกสาวว่าห้ามตกหลุมรักหนุ่มที่ไหนก็ได้”
“…คุณคิดไปไกลเกินไปไหมคะ”
ซ่งหนานชวนหันมามองเธอ ริมฝีปากโค้งขึ้น “ถ้าการให้กำเนิดเด็กๆ นั้นไกลตัวเกินไป งั้นตอนนี้พวกเราควรจะหาความสุขจากประสบการณ์ในการผลิตลูกไปก่อน”
…วกไปวนมาอยู่นาน พวกเขาก็กลับมาที่เรื่องนี้อีกจนได้!
ตาซ่งจอมหื่นกลับมาแล้วค่ะ
lilwhiteusagi 